Tring Tring… Tring Tring: ‘You are not reachable’
Tring tring ‘You are not reachable’!
Neither can I access you nor can you access yourself,
while you are on an active mode.
Tring tring ‘You are not reachable’!
Neither can I access you nor can you access yourself,
while you are on a meeting mode.
Tring tring ‘You are not reachable’!
Neither can I access you nor can you access yourself,
while you are on a reading mode.
Tring tring ‘You are not reachable’!
Neither can I access you nor can you access yourself,
while you are on a searching mode.
Tring tring … Tring tring … ‘Hello’’!
This is the ‘just be’ mode; You are already at Home !
Is it so difficult…?
Innocence … the forgotten Key!
Ana R: In Bhagavad Gita, Lord Krishna says,
“Only one in a million recognizes me”.
Is it so difficult…?
NR: Of Course not ! In fact it is neither difficult nor easy.
Why so ?
Because, in either cases
IT is assumed as separate from IT! It just IS !
As a matter of fact, one in a million has the real urge to merge, courage and the honesty to accept, to admit
that he/she doesn’t know anything!
Lord Krishna does not doubt anyone’s ability here ! Each one is born with the ability to meet his/her Real Nature,
as there is no other purpose for this play of life.
One in a billion can honestly admit, ‘I don’t know’!
One in a trillion can innocently sit at the feet of the Lord/ Master/ Self, like Radha. Sitting at the feet is just a poetic expression of the heart which is ready to mingle & eager to surrender, dissolve into its Original Substance!
Each one is born Innocent but forgets this Ultimate Key, in the obsession of acquiring the knowledge (?)!
Innocence is unaware & untouched by any doubts
and faith needs no special training !
Innocence is that forgotten Key!
Nothing obstructs more than knowledge (intellectual information)!
Nothing can prevent Innocence…!
Seeking or the Understanding ?
Translated from the original Marathi post: अभ्यास का बोध !?
Seeking is based on some reason, Understanding is without any!
Seeking is with an effort & purpose, Understanding is spontaneous and effortless!
Understanding is absent in the Seeking,
While the ‘Seeker’ (one who is trying to understand) is absent in the Understanding!
Seeking consists of the seeker, seeking & the sought,
While only the Understanding of one’s Real Nature prevails in the Understanding!
Seeking/Search consists of the search, searcher & the searched,
Understanding denies the very ‘Searcher’!
Seeking consists of stages, intervals and may be some practices,
While the Understanding is Eternal…despite of them!
Seeking has an aim or objective, while the nature of Understanding is itself aim-less!
Seeking is supported by listening, reading or pondering,
While the Understanding is Self-supporting (independent)!
Fear of forgetting the ‘gathered knowledge’ prevails in the Seeking,
While, even the thought of having understood is absent in the Understanding!
Background of Seeking is always… Duality,
While the Understanding is the groundless Non-Duality!
Seeking is an ever changing state,
Whereas Understanding …. the ‘stateless’ state!
In Seeking, lock exists and the search for the key happens,
While in the Understanding, the clear Understanding prevails that
the lock and the key were never separated (two)!
अंतरनाद :
जेव्हा निसर्गदत्त समोर असतात तेव्हा रमण महर्षींची घंटा वाजत असते, जेव्हा रमण महर्षी असतात तेव्हा रामकृष्ण परमहंसांची घंटा वाजत असते.
जेव्हा रामकृष्ण असतात तेव्हा शंकराचार्यांची घंटा वाजत असते, जेव्हा शंकराचार्य असतात तेव्हा बुद्धांची घंटा वाजत असते.
जेव्हा बुद्ध उपस्थित असतात तेव्हा श्रीकृष्णाची घंटा वाजत असते, जेव्हा कृष्ण समोर असतात तेव्हा श्रीरामाची घंटा वाजत असते.
जेव्हा श्रीराम उपस्थित असतात तेव्हा परशुरामाची घंटा वाजत असते.
पण नाद … हा “अंतरनाद” मात्र कायमच आत्ता आणि येथे आहे! मग का बरे कायमच मागचा, भूतकाळातील नाद ऐकू येतो! कारण साधकाची श्रद्धा, त्याचा विश्वास कायम भूतकाळावर आहे, त्याची आशा आहे भविष्यकाळावर आणि त्याचा संशय मात्र आहे वर्तमान काळावर, त्यामुळे ‘ह्या’ संपूर्ण आणि परिपूर्ण क्षणाकडे त्याचे बिलकूल लक्षच जात नाही. जे कायम उपस्थित त्यावर संशय आणि जे अस्थिर त्यावर श्रद्धा… ! मी “वेगळा” ह्यावर अढळ श्रद्धा….. होण्यावर श्रद्धा… पोचण्यावर श्रद्धा…. भूतावर श्रद्धा…. उद्यावर श्रद्धा… आणि ‘सध्या’ वर, ‘आज’ वर मात्र संशय! बाह्यरुपांवर श्रद्धा… आणि ‘स्व-रूपा’वर मात्र संशय ! ज्याला, ज्या क्षणी ‘अंतरनाद’ गवसला…. आत्ताचा वर्तमान सूर गवसला….. तत्क्षणात… अरूप असे आपलेच कायम स्व-रूप प्रत्येक रुपामध्ये सहज प्रकट होते. सर्वस्व… आत्ता आणि इथे आहे.
सप्रेम आठवण
विसरलास रे तू विसरलास, तुझे स्वरूप तू …फक्त विसरलास!
शब्दांमध्ये गुंतलास आणि निशब्दालाच विसरलास,
विसरलास रे विसरलास, तुझे स्वरूप तू …फक्त विसरलास!
धावण्याकडेच लक्ष तुझे, मूळ ‘मुक्काम’ मात्र विसरलास,
विसरलास रे विसरलास, तुझे स्वरूप तू …फक्त विसरलास!
चित्रांमध्ये रमलास आणि रिकामा कॅनव्हास मात्र विसरलास,
विसरलास रे विसरलास, तुझे स्वरूप तू …फक्त विसरलास!
शब्द-अर्थाकडे लक्ष तुझे पण स्वार्थ (स्व-अर्थ) मात्र विसरलास,
विसरलास रे विसरलास, तुझे स्वरूप तू …फक्त विसरलास!
शिक्षणात बुडून गेलास पण ह्या क्षणाला मात्र विसरलास,
विसरलास रे विसरलास, तुझे स्वरूप`तू …फक्त विसरलास!
धारणांची रमी खेळताना हुकुमाचा राम मात्र विसरलास,
विसरलास रे विसरलास, तुझे स्वरूप तू …फक्त विसरलास!
जिंकण्याच्या खेळामध्ये हारण्याची मौज घ्यायला विसरलास,
विसरलास रे विसरलास, तुझे स्वरूप तू …फक्त विसरलास!
योग इत्यादि कार्यक्रमात, ‘न झालेल्या’ वियोगालाच विसरलास,
विसरलास रे विसरलास, तुझे स्वरूप तू … फक्त विसरलास!
अनुभवांमध्ये रमता रमता, अनुभोक्त्याला मात्र विसरलास,
विसरलास रे विसरलास, तुझे स्वरूप तू …फक्त विसरलास!
किनार्यावर खेळाच्या नादात, प्रवाहालाच विसरलास,
विसरलास रे विसरलास, तुझे स्वरूप तू …फक्त विसरलास!
सुखांमागे धावता धावता, आत्मसुख तू …फक्त विसरलास,
विसरलास रे विसरलास, तुझे स्वरूप तू … फक्त विसरलास!
कार्यकारणात गुंतलास आणि ‘अकारण अस्तित्व’ मात्र विसरलास,
विसरलास रे विसरलास, तुझे स्वरूप तू …फक्त विसरलास!
जे ‘क्षणिक’ त्याची साठवण आणि जे ‘कायम’ त्याची नाहि आठवण,
विसरलास रे तू विसरलास, तुझे स्वरूप तू …फक्त विसरलास!
निशब्द
शब्दांचे हार आणि शब्दांचेच तुरे,
निशब्दासाठी पडतात सर्वच अपुरे !
शब्दांचेच प्रश्न आणि शब्दांतलीच उत्तरे,
निशब्दासाठी खेळ आहेत सारी ‘प्रश्न आणि उत्तरे’ !
शब्दांच्या पतंगाला शब्दांचाच दोरा,
आकाशाला जरी भिडला तरी कोराच्या कोरा !
शब्दांच्या किनार्यावर वाहते आहे शब्दांचीच नांव,
कसा कळेल तिला कधी निशब्दाचा ठांव !
शब्द म्हणजे आहे प्राणाची भाषा,
प्राणाच्या जाणत्याला मात्र कसलीच नाही आशा !
शब्दांच्या गाद्या आणि शब्दांचेच लोड,
“स्वस्थ” वाटत नाहीये ना..मग आता तरी सोड !
शब्दाला शब्द जोडून का घालवतोस वेळ व्यर्थ,
शब्दाला कधी का असतो स्वतःचा असा अर्थ !!
शब्दांचा बाजार शब्दांचाच खेळ,
निशब्दाला ‘जाण’, वाया चाललांय वेळ !
शब्दांची बंधने आणि शब्दांवरील भक्ती,
मिळाली आहे कारे तुला व्यर्थ धारणांमधून मुक्ती??
शब्दांची वळणे आणि शब्दांच्याच वाटा,
“स्वगृहा”पासून लांब लांब नेतात ह्या वाटा !
शब्दांचा संग आणि शब्दांचेच रंग,
शब्दांच्या ‘अलिकडचा’ आहे निशब्दाचा संग !
शब्दांच्या कवायतीमधील शब्दांचेच श्रम,
जाणून घेरे तू…. ब्रह्म म्हणजे भ्रम !!
शब्दांचे पांडीत्य आणि शब्दांचाच बाजार,
“निराधार” आहेस “तो” तू, जो सार्या ब्रम्हांडाचा आधार !
शब्दांचा प्रभाव आणि भावाचा अभाव,
कसा कळेल रे तुला तुझा मूळ “स्व”भाव ??
शब्दातील तुझा “मी”, शब्दातील तुझा “तू”…
सदगुरु कृपेने कळेल… जाणीवेचा “जाणता” तो खरा “तू” !!
अभ्यास का बोध..?
अभ्यास सकारण आहे, तर बोध अकारण !
अभ्यासात प्रयास आहे, उद्देश आहे, तर बोध सहज, अनायास आहे !
अभ्यासात बोधाची अनुपस्थिती आहे, तर बोधामध्ये ‘अभ्यासक’च अनुपस्थित आहे !
अभ्यासात अभ्यासक, अभ्यासलेले आणि अभ्यास असे तीन आहेत, तर बोधात फक्त बोध ….आत्मबोध आहे !
अभ्यासात शोध, शोधणारा आणि शोध्य आहेत, तर बोधात शोध घेणाराच अनुपस्थित आहे !
अभ्यासात स्थित्यंतर, मध्यंतर आणि पाठांतर आहे, तर बोध हा पाठांतराविना निरंतर आहे !
अभ्यासात लक्ष आहे, तर बोध स्वयंभू अलक्ष आहे !
अभ्यासात श्रवण, वाचन, चिंतनाचा आधार आहे, तर बोध स्वयं, निरंजन… निराधार आहे !
अभ्यासात विस्मरणाचे भय आहे, तर बोधात ‘बोध आहे’ ह्याचेदेखील विस्मरण आहे !
अभ्यासाची पार्श्वभूमी आहे द्वैत, तर बोध म्हणजे ‘भूमिहीन’ अद्वैत….!
अभ्यास एक उप-स्थिती आहे, तर बोध ही स्थितीहीन ‘कायम’ स्थिती आहे !
अभ्यासात कुलूप आहे पण किल्लीचा मात्र शोध आहे, तर बोधात कुलूप आणि किल्ली, दोन नाहीत हा स्पष्ट बोध आहे !
तुम ही हो सागर
उपर सागर…. नीचे सागर,
सागर मे भी सागर,
गागर मे भी सागर..!
आकाश मे सागर… धरतीपर सागर,
सागर के पहेले सागर,
सागर के बाद भी सागर…!
बुन्दोमे सागर…. लहरोमे सागर,
सतह भी सागर,
गहराई भी सागर…!
झरना भी सागर… नदी मे भी सागर,
कही उतरता हुआ सागर,
कही बहेता हुआ सागर…!
बादलों मे सागर… बारीश मे सागर,
कही छुपा हुआ सागर,
कही बरसता हुआ सागर…!
आंखोमे भी सागर… दिलमे भी सागर,
कही सिमीत सा सागर,
असीम भी सागर…!
रेतमे भी सागर… रेतपर भी सागर,
कही खोया हुआ सागर,
कही आया हुआ सागर…!
हर मोड सागर… हर मंझिल सागर,
देखा हुआ भी सागर,
अनदेखा भी …सागर…!
शिष्य भी सागर… गुरु भी सागर,
कही सोया हुआ सागर…
कही जागा हुआ सागर…!